Kimi seviyorsan kalbinin ülkesi orası oluyor. Sonra bir gün gözlerine
bir bakıyorsun; orada yoksun! Onunla kaybettiğini onsuz nasıl
bulacağını bile öğretmeden gidiyor. "Aşkın sağ olsun" diyemiyorsun. Koca
bir orman yanıyor içinde ama bir tek sen kül oluyorsun. Sadece bir
insanı değil kirpiklerinden hayata tutunduğun bir aşkı kaybediyorsun.
Ağlıyorsun. Kimi gözyaşları yanağını ıslatırken geçmişini temizler.
Temizleniyorsun. Kendini, doğuma iki canla girip yapayalnız çıkan bir
anne gibi hissediyorsun. Sana ait olanı doğururken kaybediyorsun. Ama
hiçbir zaman onu içinde öldüremiyorsun. Kalbinden çıkaramadığını kabrine
kadar götürüyorsun. Zaten o içimizde öldüremediklerimiz değil midir
bizi sevmediklerimizle yaşamaya mahkûm eden?
İnsan yalnızca mutlu olduğu zaman dilimine hayat diyor... Gerisi
yaşamaya çalışmak. Unutma! Hayal ettiğin kadar hayal,
gerçekleştirebildiğin kadar gerçeksindir. Bazı şeyleri değiştirebilmek
içinse bildik acıları yeniden yaşaman gerekir. Ve kimsenin mutsuzluğu
hayatı kadar uzun sürmemelidir.
